Amour; จนกว่าความตายจะพรากเรา

spairus

ต่อให้นักวิจารณ์ทั่วทุมมุมโลกยกย่องว่านี่คือหนังที่อ่อนโยนที่สุด หนังที่โรแมนติกที่สุด และหนังที่ทรงพลังที่สุดของชายชราวัย 70 อย่าง Haneke ผมก็ยังมองเห็นความเลือดเย็นของเขาผ่านผลงานชิ้นนี้อยู่ดี เท่าที่ผ่านมาเราได้เห็นภาพความโหดร้าย อำมหิต ของสัญชาตญาณดิบเถื่อนในใจมนุษย์ผ่านหนังเรื่องอื่นๆ เรามักจะพบว่า ชายผู้นี้จะเดินหนีจากมันอย่างน่าตาเฉย แล้วทิ้งให้คนดูอย่างเราเจ็บปวดกับความโหดร้ายที่แฝงอยู่ในภาพยนตร์ทุกเรื่อง แม้ว่า Amour จะฉายภาพความรักของชายแก่และหญิงชราชาวฝรั่งเศสในช่วงสุดท้ายของชีวิตที่เหมือนจะงดงามในช่วงแรก ด้วยภาพความตายอันแสนงดงามมีดอกไม้หลากสีประดับประดาศพหญิงชราที่สงบนิ่งบนเตียงนอนสีขาวอันสว่างสดใสจากแสงแดดที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่าง ก่อนจะย้อนกลับไปยังเบื้องหลังเรื่องราวทั้งหมดแล้วค่อยๆไล่ระดับอารมณ์จากอารมณ์อบอุ่นด้วยรักไปยังจุดดำมืดที่ Michael Haneke ถนัดถนี่ในการทำร้ายจิตใจคนดูอย่างเรา
        Amour เล่าเรื่องราวของอดีตอาจารย์สอนดนตรีวัยเกษียณสองคนที่อยู่เคียงข้างกันจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต เมื่อสังขารร่วงโรยฝ่ายหญิงเกิดอาการประหลาดเริ่มจากเหม่อเลื่อนลอยไม่รับรู้สภาพแวดล้อมข้างๆกาย จนต้องได้รับการผ่าตัด แต่เธอก็ยังไม่หายขาดต้องกลายเป็นคนกึ่งพิการอาศัยรถเข็นและสามีในการใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในอพาร์ทเม็นต์เพียงสองคน ทั้งคู่ปฏิเสธความช่วยเหลือใดๆจากคนรอบข้าง ปฏิเสธความห่วงใยและเอื้ออาทรจากคนรอบกาย แม้กระทั่งการรักษาตัวในโรงพยาบาล Georges รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับ Anne ว่าจะไม่พาเธอไปโรงพยาบาลอีก อาการของผู้เป็นภรรยาเลวร้ายลงไปเรื่อยๆ จนไม่สามารถสื่อสารกับเขาได้อีก มีเพียงเสียงครวญครางแสดงถึงความเจ็บป่วย และร้องขอในสิ่งที่เขาเองไม่อาจเข้าใจ
        ไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชรคือประโยคที่มักจะได้ยินเสมอในงานพิธีสมรส แต่การเดินทางของชีวิตคู่กว่าจะไปถึงจุดๆนั้นมันช่างยาวนาน เมื่อมาถึงช่วงบั้นปลายมันอาจไม่สุกใสประดับประดาด้วยอัญมณีมีค่า แต่มันกลับกลายเป็นการตัดสินใจที่จะเก็บสิ่งดีที่ผ่านมาไว้เพียงเท่านี้ แล้วจบชีวิตก่อนจะเผชิญความทุกข์ทรมานแห่งวัย หรือต่อสู้แล้วเดินเคียงกันไปจนกว่าความตายจะพรากจาก
        หาก Amour เป็นหนังเรื่องเดียวกันที่ Georges เล่าให้ Anne ฟังในช่วงเวลาที่เธอยังสามารถพูดจาตอบโต้กับเขาได้นั้น Haneke ได้บรรลุเป้าหมายของการทำหนังของเขาแล้ว แม้คนดูจะไม่สามารถจดจำเรื่องราวทั้งหมดได้ในหนังเรื่องนี้ แต่สิ่งที่ติดค้างในใจของเราคือความรู้สึกหลังดูหนังมันเปี่ยมล้นด้วยความความจริงอันแสนเศร้ายากที่จะลืม การกระทำในตอนท้ายของ George เกิดจากความรักที่มีต่อผู้หญิงคนหนึ่ง เขาเพียงอยากปลดปล่อยเธอให้หลุดพ้นจากความเจ็บปวดทรมานจากพิษสังขารอันร่วงโรย แล้วนอนหลับฝันถึงวันเก่าอันแสนสุขก่อนที่ความตายจะพรากชีวิตของเขาไป
        Michael Haneke ทำหนังรักที่ยังคงความเป็นอัตลักษณ์ของเขาเอง แม้ภาพที่เห็นอาจจะต่างออกไปจากเรื่องอื่นๆ แต่ยังคงความเลือดเย็นในเนื้อหา และไม่สนใจความรู้สึกของคนดูซึ่งทำได้เพียงอึ้งพูดอะไรไม่ออก ก่อนที่ภาพเครดิตพื้นดำจะปรากฏ ผมยังเห็นภาพเดิม “ชายผู้นี้เดินหนีจากมันอย่างน่าตาเฉย แล้วทิ้งให้คนดูอย่างเราเจ็บปวดกับความโหดร้ายของชีวิตมนุษย์”
-อั๋นน้อย-