ประวัติของแผ่นบลูเรย์ และ หลักการทำงาน
ประวัติของแผ่นบลูเรย์แผ่นบลูเรย์ ถูกพัฒนาขึ้นครั้งแรกในปี 1996 โดยนายชูจิ นากามูระ (Shuji Nakamura) ซึ่งเป็นนักวิจัยของ Nichia Corperation ต่อมามาตราฐานของบลูเรย์ถูกพัฒนาโดยกลุ่มบริษัทชั้นนำต่างๆ เช่น โซนี่ แอปเปิ้ล พานาโซนิก ซัมซุง
ไพโอเนียร์ เดลล์ ฟิลิปส์ ชาร์ป ซึ่งรวมกลุ่มกันเรียกว่า Blu-Ray Disc Association จากการพัฒนาในครั้งนี้ ทำให้แผ่นบลูเรย์มีประสิทธิภาพมากกว่าแผ่นดีวีดีมาก ทั้งในด้านของข้อมูลที่สามารถจุได้มากกว่าถึง 5 เท่าและเนื่องจากการที่แผ่นบลูเรย์ สามารถเก็บข้อมูลได้ที่ความหนาแน่นสูงกว่า ทำให้ความเร็วของรอบการหมุนมากกว่าแผ่นดีวีดี
อายุการใช้งานของแผ่นบลูเรย์ จะนานกว่าแผ่นดีวีดี เนื่องจากได้รับเกราะชั้นดีจากทาง TDK หรือที่เรียกว่าการทำ ฮาร์ดโค้ด (Hard Coat) ซึ่งมีผลทำให้สามารถป้องกันความเสียหายอันเกิดจากรอยขีดข่วนได้ดี อีกทั้งยังทนต่อรอยนิ้วมือด้วย
หลักการทำงาน
แผ่นบลูเรย์ เป็นชื่อที่มาจากแสงเลเซอร์ที่ใช้ในการบันทึกข้อมูล คือแสงเลเซอร์สีน้ำเงิน (Blue Laser) ที่มีความยาวคลื่นเพียง 405 นาโนเมตรสั้นกว่าเลเซอร์สีแดง (Red Laser) ที่ใช้ในการบันทึกข้อมูลสำหรับแผ่นดีวีดี ซึ่งเลเซอร์สีแดงนี้มีความยาวคลื่นถึง 650 นาโนเมตร โดยเลนส์ที่ใช้ในการบันทึกแผ่นบลูเรย์นี้ จะใช้เลนส์สำหรับบันทึกที่มีขนาดเพียง 0.85 มิลลิเมตรและมีโครงสร้างแบบ Optical transmittance protection disc layer ที่มีความหนาเพียง 0.1 มิลลิเมตร
ที่มาhttp://www.lib.kmutt.ac.th/st4kid/nonFlash/services/getText.jsp?id=200
หน้า:
[1]